ในวันที่แม่อายุมากขึ้น ลูกๆอย่าได้ลืมแม่นะ (เขียนได้ดีมาก)
ตอนที่แม่เริ่มออกเดินทาง ตั้งแต่สมัยยังเ ด็ ก แม่เป็นผู้หญิง ช คนหนึ่งที่มีความฝันมีชีวิต
เป็นของตัวเองเหมือนกับเราแม่ได้ ผ่ า น มาเจอความรัก และได้มีชีวิตคู่ที่หวังจะสร้างเป็นครอบครัว ผ่ า น
วันคืนที่ ทำให้ตื่นเต้นที่สุด นั่นคือ วันที่รู้ว่ามีเราอยู่ในค ร ร ภ์ ของแม่นั้นแหละ นั่นเป็นจุดเริ่มต้น ของเวลากว่า 9 เดือน
ที่แม่ต้องแบกน้ำหนักกว่า 10 โล และแม่ก็เริ่มใช้ชีวิตที่ระมัดระ วั งกว่าเดิม
แม่กลัวว่า ลูกในท้องของแม่ จะเป็น อั น ต ร า ย แล้ววันที่แม่ เ จ็ บ ป ว ด แสนสาหัสนั้น ก็ได้มาถึงวันแรก ที่แม่ได้เห็นหน้าของ
เรามันเต็มไปด้วยความสุขความอิ่มเอมใจ แต่แม่ก็ เ จ็ บ ป ว ด ชีวิตส่วนตัวของแม่นั้น ไม่ใช่เรื่องสำคัญต่อไปแล้วความฝันอาจ
ถูกพักไว้บ้าง แต่ก็เต็มใจ ข้าวของเครื่องใช้ลดลงให้เหลือเท่าที่จำเป็น รูปร่างหน้าตาอันสวยงาม ของผู้หญิงคนนี้ไม่สำคัญเท่าลูก
ของแม่ แม้แต่น้อยเรื่องอื่น ๆ ของแม่ช่างมันก่อน อนาคตของตัวเองที่แม่เคยคิดถึงถูกแทนที่ ด้วยอนาคตของลูก ๆ จนหมดสิ้น
เราจะเป็น เ ด็ ก ดี หรือเปล่า เราจะเรียนอะไร เราจะได้น้อยกว่าลูกคนอื่นมั้ยเรามีความสุขไหม แม่ พ ย า ย า ม ทุก อ ย่ า ง ให้เรา
ได้รับสิ่งที่ดีที่สุดจากแม่ให้ เ ด็ ก น้อย ของแม่เติบโต เป็นคนที่ดีเหนื่อยนะแต่แม่จะสู้เพื่อ ให้เราเติบโตแม่เริ่มพบกับความ
ห่างเหินของลูกที่เคย ตัวเล็ก แม่ไม่ได้เป็นเพื่อนเล่นที่เราเคยสนุกด้วยแล้วแต่แม่เห็นใบหน้า ที่เราหงุดหงิดใส่ มากขึ้นและเวลา
เดียวกันก็เห็นรอยยิ้มที่แม่เคยได้รับ แต่ผู้รับกลายเป็นเพื่อนของเราน้อยใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ วันที่แม่โล่งใจ เป็นที่สุด คือวันที่เราเรียนจบ
แม่ฝ่า ฟั น ม ามากมาย กว่าจะได้ปริญญา ใบนี้มาแม่คิดว่าคงหมดห่วงแล้วลูกเอ๋ยในขณะ ที่แม่มองดูเราถ่ายรูปสนุกสนาน
กับเพื่อนบัณฑิตนั้นแม่ก็รู้ตัวแล้ว ว่าแม่คิดผิดแล้ว ลูกจะได้งานที่ดี หรือเปล่า
ลูกจะมีแฟนที่รักลูกมั้ยแล้วจะเหมือนที่แม่รักมั้ยเขาจะดูแลลูกเหมือน ที่แม่ดูแล หรือเปล่าหากแม่ไม่อยู่
แล้วลูกจะอยู่ต่อ อ ย่ า ง ไร แม้โตแค่ไหน แม่ก็เห็นภาพ เ ด็ ก ตัวน้อย ๆของแม่เสมอลูกของแม่ค่อยๆ ออกเดินทางในชีวิตของตัวเอง
เรามีครอบครัวมีลูกมีบทบาทเพิ่มขึ้น จนบทบาทการเป็นลูกของแม่น้อยลงไปทุกทีแม่รู้แล้วว่าคงต้องปล่อยวาง ลูกมีชีวิตของลูกแล้วล่ะ
แต่แม่ไม่เคยวางได้เลยแม่ยังรักและห่วงลูกเสมอนะพร้อมกับนับถอยหลัง การจากลาเป็นการเดินทางช่วงสุดท้าย
ที่ต้องเผชิญความเสื่อมถอย สองแขนที่เคยอุ้มลูกมาหลายปียกอะไรมากไม่ได้แล้ว สองขาที่เคยพา ลูกไปไหนต่อไหน
ก็ต้องใช้ไม้เท้าพยุงวาจาที่เคยเป็นเสียงกล่อมลูก เริ่มพูดไม่รู้เรื่อง ส ม อ งที่เคยใช้ช่วยลูกให้เติบโตเริ่มลางเลือนหัวใจที่เคยสู้ ฝ่า ฟั น ปั ญหาให้ลูก
เริ่มบีบตัวน้อยลงแม่ก็เหมือนก้อนน้ำแข็งที่วางตั้งอยู่กลางแดด วันนี้ ระหว่างที่เราเดิน ทางในชีวิตของเราลองหันไปมองหน้าแม่บ้างนะ
มองเข้าไปให้เห็นถึงการเดินทางที่ ผ่ า น มาของแม่วันนี้แม่เดินทางมาไกลมากจริงๆขอแค่ อ ย่ า ลืมการเดินทางที่
ผ่ า น มาของแม่เพราะนี่คือการเดินทางของความรักที่วิเศษแด่แม่และลูกของแม่ทุกคนคำพูดบางคำนั้นอาจเปลี่ยนชีวิตบางคนได้
ขอบคุณที่มา p o s t s a b a i d e e, 108resources