“เลิกกันเถอะ! อยู่กันต่อไปมีแต่จะเกลียดกันเปล่าๆ”

ลำไยเอ่ยขึ้นกับถาวร เธอไม่อยากทนอีกต่อไปแล้ว

ช่วงนี้เขาและเธอมีเรื่องทะเลาะกันบ่อยมาก เรื่องนิดๆหน่อยก็กลายเป็นเรื่องจนได้ ลำไยไม่อยากให้ลูกๆต้องมีปมด้อยที่เห็นพ่อกับแม่ทะเลาะกันทุกวัน

เธอจึงตัดสินใจเอ่ยขึ้นก่อน เพราะยังอยากเหลือความรู้สึกดีๆที่มีต่อถาวรไว้ เกรงว่าวันหนึ่งหากความอดทนของเธอหมดสิ้นไป

ความรักที่ทีต่อเขาจะกลายเป็นความเกลียดชังและไม่เผาผีกันเหมือนครอบครัวอื่นๆทั่วไป

“เลิกก็เลิกสิ! ในเมื่อมันอยู่ด้วยกันต่อไปไม่ได้ ก็เลิกกันไปเล๊ย!”

ถาวรเชิดน้ำเสียงขึ้นสูงและมองหน้าภรรยาด้วยสายตาเข้าใจดี

“บ้านนี่ผมก็ยกให้คุณ เงินในบัญชี รถยนต์ ทุกอย่างที่เราสร้างมาด้วยกันผมยกให้คุณกับลูกหมดเลย!”

“อ๊าว! แล้วคุณจะอยู่ยังไงกินยังไง? คุณจะไปอยู่ที่ไหน?”

เธอเอ่ยถามขึ้นด้วยความรู้สึกใจหายวาบ

“รวมถึงตัวผม ผมก็ยกให้คุณด้วย คุณไปไหนผมก็ไปด้วย”

“พร๊วด!”

เสียงสำลักน้ำที่ลำไยเพิ่งหยิบขึ้นดื่มด้วยความกังวลในตัวสามีเมื่อสักครู่นี้พุ่งออกจากปากของเธอเกือบหมดปาก

เธอตัดสินใจเดินไปที่ประตูบ้าน เปิดประตูแล้วเดินออกไป

“จะไปไหน?”

ถาวรเอ่ยถาม

“จะไปจ่ายตลาด ไม่ต้องตามฉันมาละ ฉันไม่เลิกกับคุณแล้ว ขี้เกียจพาคุณไปไหนต่อไหนด้วย!”

อดทน ไม่ใช่เพราะจำใจแต่เป็นเพราะเข้าใจ

โมโห ไม่ใช่เพราะเกลียดแต่เป็นเพราะรัก

ดุด่า ไม่ใช่เพราะดูแคลนแต่เป็นเพราะแคร์

จู้จี้ ไม่ใช่เพราะขี้บ่นแต่เป็นเพราะห่วงใย ฯลฯ

ชีวิตคู่

อย่าเอาแต่เชิดหน้าว่าข้าเก่งว่าข้าเหนือกว่า วันใดขาดฉันแล้วเธอจะรู้สึก

ก้มหัวให้อีกฝ่ายบ้างจะเป็นไรไป เพราะวันใดที่เธอขาดฉันแล้วฉันนั่นแหละที่จะรู้สึก!

ขอขอบคุณที่มาจาก : นุสนธิ์บุคส์

ลำไยเอ่ยขึ้นกับถาวร เธอไม่อยากทนอีกต่อไปแล้ว

ช่วงนี้เขาและเธอมีเรื่องทะเลาะกันบ่อยมาก เรื่องนิดๆหน่อยก็กลายเป็นเรื่องจนได้ ลำไยไม่อยากให้ลูกๆต้องมีปมด้อยที่เห็นพ่อกับแม่ทะเลาะกันทุกวัน

เธอจึงตัดสินใจเอ่ยขึ้นก่อน เพราะยังอยากเหลือความรู้สึกดีๆที่มีต่อถาวรไว้ เกรงว่าวันหนึ่งหากความอดทนของเธอหมดสิ้นไป

ความรักที่ทีต่อเขาจะกลายเป็นความเกลียดชังและไม่เผาผีกันเหมือนครอบครัวอื่นๆทั่วไป

“เลิกก็เลิกสิ! ในเมื่อมันอยู่ด้วยกันต่อไปไม่ได้ ก็เลิกกันไปเล๊ย!”

ถาวรเชิดน้ำเสียงขึ้นสูงและมองหน้าภรรยาด้วยสายตาเข้าใจดี

“บ้านนี่ผมก็ยกให้คุณ เงินในบัญชี รถยนต์ ทุกอย่างที่เราสร้างมาด้วยกันผมยกให้คุณกับลูกหมดเลย!”

“อ๊าว! แล้วคุณจะอยู่ยังไงกินยังไง? คุณจะไปอยู่ที่ไหน?”

เธอเอ่ยถามขึ้นด้วยความรู้สึกใจหายวาบ

“รวมถึงตัวผม ผมก็ยกให้คุณด้วย คุณไปไหนผมก็ไปด้วย”

“พร๊วด!”

เสียงสำลักน้ำที่ลำไยเพิ่งหยิบขึ้นดื่มด้วยความกังวลในตัวสามีเมื่อสักครู่นี้พุ่งออกจากปากของเธอเกือบหมดปาก

เธอตัดสินใจเดินไปที่ประตูบ้าน เปิดประตูแล้วเดินออกไป

“จะไปไหน?”

ถาวรเอ่ยถาม

“จะไปจ่ายตลาด ไม่ต้องตามฉันมาละ ฉันไม่เลิกกับคุณแล้ว ขี้เกียจพาคุณไปไหนต่อไหนด้วย!”

อดทน ไม่ใช่เพราะจำใจแต่เป็นเพราะเข้าใจ

โมโห ไม่ใช่เพราะเกลียดแต่เป็นเพราะรัก

ดุด่า ไม่ใช่เพราะดูแคลนแต่เป็นเพราะแคร์

จู้จี้ ไม่ใช่เพราะขี้บ่นแต่เป็นเพราะห่วงใย ฯลฯ

ชีวิตคู่

อย่าเอาแต่เชิดหน้าว่าข้าเก่งว่าข้าเหนือกว่า วันใดขาดฉันแล้วเธอจะรู้สึก

ก้มหัวให้อีกฝ่ายบ้างจะเป็นไรไป เพราะวันใดที่เธอขาดฉันแล้วฉันนั่นแหละที่จะรู้สึก!

ขอขอบคุณที่มาจาก : นุสนธิ์บุคส์