ตอนนั้นอายุ 27 ปี…
ครองคู่กันมากว่า23ปี…
มีลูกสาว,ลูกชาย…
ที่น่ารักทั้งสองคน…
กับครอบครัว…
ก็เพราะคำสอนนี้แหละครับ…
“คำสอนจาก ”ปู่พี่เสือ” ครับ”…
ผมเป็นคนแรก…ของลูกผู้ชายหกคน…
ที่ได้แต่งงานก่อนพี่น้องทุกคน…
นี่คือคำสอน!!!
ที่ผู้เป็นพ่อสอนแก่ลูกชาย…
ก่อนแต่งงาน…
อยากให้ผู้ชายทุกคนได้อ่าน!!!
ตอนที่เมียของลูกยังเป็นสาว…
เขาอยู่บ้านพ่อแม่เขา…
เขาเลี้ยงกันมาเอง…
ข้าวบ้านเราสักเม็ด…
เราก็ไม่เคยให้เขาได้กิน…
แต่เป็นเพราะคำว่า “รัก”…
เขาจึงจากอ้อมอก…
อันอบอุ่นของพ่อแม่เขา…
มาใช้ชีวิตอีกครึ่งค่อนที่บ้านเรา…
มาเป็นเมียของลูก…
มาเป็นลูกสะใภ้ของพ่อกับแม่…
เอาพ่อแม่ของลูกเป็นพ่อแม่ของตัวเอง…
เอาพี่น้องของลูกเป็นพี่น้องของตัวเอง…
หากเราไม่ทำดีกับเขา…
มันน่าละอายต่อพ่อแม่ของเขาหรือเปล่า???
เวลาผู้ชายเจออาหารที่ชอบกิน…
ก็จัดการซะพุงกาง…
เมื่อท้องอืดก็รู้สึกไม่สบายตัว…
ต้องหาทางออกไปเดินเล่นเตร็ดเตร่…
เมียของลูกต้องอุ้มท้องให้บ้านเราตั้งสิบเดือน…
หากเขาไม่ยินดีที่จะเป็นแม่…
ใครกันจะยอมทนอึดอัดแสนทรมาน…
อย่างนั้นเพื่อให้กำเนิดชีวิตน้อยๆ…
ลูกที่เกิดมาก็ไม่ได้ใช้สกุลของตัวเอง…
หากเราไม่ทำดีต่อเขา…
มันน่าละอายไหม…
ที่เขายอมสละเพื่อบ้านเราขนาดนั้น???
ไม่ว่าผู้ชายหรือผู้หญิงต่างก็มีอารมณ์อ่อนไหว…
ผู้ชายอ่อนไหวกับเรื่องราว…
หากคิดว่าเรื่องใดไม่ถูกต้องก็จะฝังใจ…ต่อให้เรื่องนั้นมันจะผ่านไปแล้วก็ตาม…
ก็ยังโมโหไม่หาย…
ส่วนผู้หญิง…
อ่อนไหวกับคำพูด…หากฟังแล้วไม่เข้าหู…
ยิ่งฟังก็จะยิ่งอารมณ์เสีย…
ต่อให้มันผ่านไปแล้วก็ยังโมโหไม่หาย…
ดังนั้นลูกเป็นผู้ชาย…
ต้องรู้จักลดทิฐิลงก่อน…
พูดอะไรที่เมียลูกชอบฟัง…
ต้องรู้จักเอาใจใส่…
ลูกก็สบายใจ…
เมื่อสิ่งนี้คือความสุข…
ใยลูกจะไม่ลงมือทำเล่า…
โลกนี้ผู้หญิงสวยๆมีเยอะ…
แต่เมื่อแต่งงานแล้ว…
จะวอกแวกไม่ได้…
และอย่าเอาเมียของลูกไปเปรียบกับหญิงอื่น…
ชีวิตของคนเรา…
เกิดมาในสภาพแวดล้อมที่ต่างกัน…
ประเพณีไม่เหมือนกัน…
การเลี้ยงดูที่ต่างกัน…
จึงเป็นที่มาของนิสัยและความชอบ…
ที่ไม่เหมือนกัน…
จนถึงช่วงที่แต่งงาน…
ความชอบและนิสัยก็ถูกฝังแน่นแล้ว…
คำโบราณกล่าวว่า…
“ถมทะเลย้ายภูเขายังว่าง่าย แต่นิสัยเปลี่ยนยาก”
เมื่อลูกแต่งงานแล้ว…
ก็อย่าได้เอามาตรฐาน…
การเป็นอยู่ของลูก…
ไปตัดสินความต่างของเขา…
ว่าเป็นข้อบกพร่อง…
พ่อหวังว่าลูกจะเริ่มจากตัวลูกก่อน…
เปลี่ยนแปลงตัวเจ้าก่อน…
สังคมสมัยนี้…
ทั้งผู้หญิงและผู้ชายต่างทำงานนอกบ้าน…
ลูกก็ต้องช่วยทำงานบ้าน…
ไม่ใช่ปล่อยให้เมียทำงานบ้านอยู่คนเดียว…
เมียของลูกลูกก็ต้องรัก…
หากวันหนึ่งมีใครคนอื่นที่รักเมียของลูก…
มากกว่าลูกรัก…
ลูกก็เตรียมรับมือกับปัญหาที่จะตามมาได้เลย…
การแต่งงานเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิต…
การครองคู่อยู่ร่วมชายคา…
การเห็นอกเห็นใจซึ่งกันและกัน…
หลายต่อหลายคู่หย่าร้างกันด้วยความไม่เข้าใจ…
เหตุจากมือที่สามก็หลายเรื่องราว…
แต่จงจำไว้ว่า…
การแต่งงานไม่ใช่สิ่งที่การันตีความรักเสมอไป…
แต่การเสมอต้นเสมอปลายเข้าใจกัน…
คือสิ่งที่จะทำให้สองคนครองคู่กันไปจนแก่เฒ่า…
สำหรับผม…
ความรักไม่มี”ชนะ”…
ความรักไม่มี”แพ้”…
มีแต่ ”รักเสมอ”….
ขอบคุณและสวัสดีครับ…
ขอบพระคุณแหล่งที่มา : ผู้การอ๋อย