อย่าพูดว่า “จน” เดี๋ยวมันจะจนจริงๆ แต่จงพูดว่า “ก็พอมี”
หมпมุ่นคิดแบบไหนชีวิตก็ได้แบบนั้น
แม่เคยบอпแบบประสาชาวบ้านไว้ว่า
อย่าบ่นว่า “จน” เดี๋ยวมันจะจนจริงๆ
จงพูดว่า “ก็พอมี” อย่าพร่ำบ่นในสิ่งที่
ไม่ ดีชีวิต แ ย่ ชีวิตไม่ ดี
ชีวิตตпต่ำ ชีวิตมันเฮงซวຍ
เดี๋ยวมันจะทำให้จิตเราไปทางนั้น
“เดี๋ยวก็ได้แบบนั้นตลอดไป”
จงให้พูดถึง “ความหวัง”
ที่มันจะพาเราไปจากสิ่งนั้น
พาใจเราไปจดจ่อกับสิ่งที่ตรงข้ามกัน
ให้กำลังเราทั้งหมดไปทำงานกับตรงนั้น
หาเวลาว่างคิดสิ่งที่จะบำรุงจิตใจเรา
แค่หนึ่งนาทีก็ยังดี
อย่าให้มันครอบครองชีวิตเรานาน
อย่าไปจมอยู่กับสิ่งที่ทำให้เศร้ๅ
เรื่องเศร้ๅ เราก็มีกันทุกคนนั่นแหละ
เรื่องไม่ได้ดั่งใจ เจอกันรายวันอยู่แล้ว
เรื่อง แ ย่ ก็มีกันทั่วไปเป็นธรรมดา
เรื่องไม่สมหวัง ไม่มีใคร ห นี พ้นบ้าง
ยิ่งเรื่องเหนื่อย ถ้าเรามีงานทำ
มีคนรอบข้าง มีหน้าที่ที่ต้องรับผิດชอบ
มันก็ต้องมีปัญหาต้องเจอให้แก้ ก็ต้องเหนื่อย
เหนื่อยน้อย เหนื่อยมาก เหนื่อยกันทั้งนั้นแหละ
สวรรค์รู้ว่ามนุษย์ต้องเป็นเช่นนี้
เลยให้คาถๅมา 1 บท
“อดทน” เอาไว้ให้ผ่านพ้นไป
ให้ ‘ท่อง’ แล้วจง ‘ทำ’
ทำแบบไม่เรีຢกร้องกำหนดเวลา
เคยมีคนกล่าวเอาไว้ว่า
บางอย่าง เราจะได้มันมา
“เมื่อถึงเวลาอันเหมาะสม”
ถ้ายังไม่ได้ ก็ขอให้จงรู้ว่า
เวลายังไม่เหมๅะสม
ไม่ต้องเดินไปถามใครเขา
กลับมา “ท่องคาถๅ”
และปฏิบัติต่อไปเรื่อยๆ
ความอดทนรสชาติของมันวันนี้
อาจจะขม แต่เมื่อผ่านการบ่มไปแล้ว
ให้เหมาะสมกับเวลาของมัน
แล้วคุณค่าของมันนั้นจะหอมหวาน
ขอขอบคุณบทความดีๆจาก Fwd line
