โพสต์นี้อาจจะเป็นโพสต์ประจานตัวเองก็ได้แต่อยากให้เป็นอุทาหรณ์สำหรับพี่ เพื่อน น้องๆ ครูที่เจอสถานการณ์เดียวกัน
การที่จะมาเป็นครูนั้นมันก็ยากอยู่แล้ว พวกเราอุตส่าห์เรียนมา 4 ปี ฝึกสอนเต็มๆ อีก 1 ปี สอบบรรจุกับคนนับหลายพันคนเพื่อที่จะเข้ามาสอนด้วยอุดมการณ์ที่อยากจะพัฒนาคน เจนเชื่อว่าหลายๆ คนคิดแบบเดียวกับเจน
พอเข้ามาแรกๆ อาจจะปรับตัวไม่ค่อยได้ วัฒนธรรมองค์กรที่เราไม่เคยเจอ ซึ่งเรื่องแบบนี้มันต้องใช้เวลา ตอนนี้เจนคิดว่า เจนเข้าใจในเรื่องราวเหล่านั้น และกำลังปรับตัวไปได้ดี อาจจะท้อบ้าง แต่ไม่เคยยอมแพ้ พยายามที่จะเรียนรู้ไป
แต่ทุกคนรู้มั้ย สิ่งที่บั่นทอนใจเจนมากที่สุดไม่ใช่เพื่อนร่วมงาน สถานที่ แต่เป็นบุคคลที่เจนอยากจะพัฒนาเขามากที่สุด เจนอาจจะพูดไม่เต็มปากว่ารักพวกเขา เพราะสิ่งที่พวกเขาทำมันทำร้ายเจนมาครั้งนี้ครั้งที่ 3 แล้ว เป็นนักเรียนแต่กลุ่มเล็กๆ ที่เขาน่าจะมีความรู้สึกที่ไม่ดีต่อเจน
เจนกลับมาคิดว่า ทำไมนะ เราเป็นแบบนั้นจริงหรอ เราต้องทำยังไง เมื่อต้นเทอมเจนพยายามปรับเปลี่ยนวิธีการสอนให้เข้าถึงเด็กๆ มากขึ้น แต่ไร้ความหมาย เด็กกลุ่มเดิมใช้วิธีการนำเฟสของบุคคลอื่นมาต่อว่าด่าทอเจน
2 ครั้งแรก เจนร้องไห้ เจนไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน เจนรู้สึกผิดที่ทำให้เด็กเกลียดได้ขนาดนี้ แต่ครั้งนี้ เจนรู้สึกขำ เจนอ่านข้อความและตอบด้วยเหตุผล แต่สิ่งที่เจนรู้สึกได้คือ เขาแค่ต้องการระบายความในใจออกมา ต้องการที่จะด่าเพื่อให้ตัวเองสะใจ และให้เจนรู้สึกแย่
เจนทำได้เพียงให้อภัยและเป็นที่รองรับความรู้สึกเกลียดชังเหล่านั้น หากนั่นคือ ความสุขเดียวที่เด็กๆ กลุ่มนี้จะมี เจนก็ยินดีที่จะรับไว้
ข้อความในแชทอาจจะมีคำที่ไม่สุภาพ ไม่ขอเซ็นเซอร์นะคะ แต่ขอปิดหน้าเจ้าของเฟสตัวจริงที่เด็กหรือไม่ทราบว่าใครพิมพ์มาว่าเจนเมื่อคืน เพื่อให้โลกรู้ว่า โลกมันเปลี่ยนไปแล้ว ครูไม่ใช่บุคคลที่เด็กจะเคารพอีกต่อไป
และเจนก็รู้สึกได้เช่นเดียวกัน ว่ายังมีเด็กอีกมากมายที่รักและเคารพเจน และพวกเขาเหล่านั้นยังรอให้เจนสอน ให้เจนรับฟังเรื่องราวต่างๆ ที่เขาบอกใครไม่ได้ ให้เจนเป็นกำลังใจให้ รอยยิ้มของเด็กๆ เหล่านั้นคือคำตอบที่เจนจะไม่ลาออกจากการเป็นครูเด็ดขาดค่ะ
โดยหลายคนต่างให้กำลังใจครูคนนี้เป็นอย่างมาก บางคนก็หวังว่านักเรียนคนดังกล่าวจะกลับตัว เปลี่ยนนิสัยเสียใหม่ ในขณะที่บางคนก็อยากเห็นหน้านักเรียนที่แช็ตมาด่านี้ และต้องการให้ถูกทำโทษมากกว่านี้ให้หลาบจำถึงการกระทำที่ไม่เหมาะสม
ขอบคุณข้อมูลจาก : Jane Suwipanee